Το πρωί χτύπησε η καμπάνα και άρχισαν να έρχονται τα παιδάκια σχολείο. Από την προηγούμενη το απόγευμα είχαν έρθει ο Πρόεδρος της Σχολικής Εφορίας και ο Ταμίας και μου έδωσαν κάτι βιβλία, χαρτιά και τα κλειδιά. Είχαν καθαρίσει και τη αίθουσα και ήμασταν έτοιμοι για μάθημα. Μαζεύτηκαν καμιά 40αριά παιδιά. Τα κοιτούσα και τα λυπόμουν. Άλλο φορούσε μακριά παντελόνια, άλλο κοντά, άλλο με κρεμασμένες τις τιράντες, άλλο με στραβοκουμπωμένα τα κουμπιά, τα περισσότερα φορούσαν παπούτσια μεγαλύτερα από το νούμερό τους, άλλα κουρεμένα, άλλα ακούρευτα μερικά ήταν ξυπόλυτα, είχαν όμως ζωηρά μάτια, ροδοκόκκινα μάγουλα και φαινόντουσαν φοβισμένα.
Ανάμεσά τους βλέπω δυο περιποιημένα και καλοντυμένα. Τα πλησιάζω και τα ρωτάω πως τα λένε. – Είμαστε αδέρφια, μου λένε, εμένα με λένε Γιώργο και εμένα Δημήτρη, μου λέει ο μικρότερος. Υπέθεσα ότι θα είναι του γιατρού τα παιδιά, υπήρχε και αγροτικός γιατρός στο χωριό. – Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σας; Ρωτάω. – Αγωγιάτης, μου λένε έχει μουλάρι και πηγαινοέρχεται στο Καρπενήσι ή στο Αγρίνιο. Ήταν τα παιδιά του Ν. Πατσογιάννη, ο Γιώργος που έγινε νευροψυχίατρος και τον στεφάνωσα και ο Δημήτρης που έγινε οδοντίατρος. Καλωσόρισα όλα τα παιδάκια, τα ρώτησα πως τα λένε, άρχισαν να παίρνουν θάρρος και ξεκινήσαμε σιγά-σιγά τα μαθήματα. Δύσκολα πολύ τα πράγματα. Το σχολείο ήταν μονοθέσιο, με 40 παιδιά και καμιά 20αριά που έρχονταν από Βελωτά, ένα χωριό μισή ώρα μακριά. Τι παιδαγωγική και τι διδακτική να εφαρμόσεις; Πρωί απόγευμα σχολείο. Σχολούσαμε στις 1 και στις 2.30 άρχιζε πάλι το απογευματινό μάθημα. Τα παιδιά από τη Βελωτά, από τ’ Αμπέλια και από το Μπαργόρι, δεν προλάβαιναν να ξαναέρθουν και έμεναν έξω από το περίβολο της εκκλησίας. Όποτε έκανε κρύο ή έβρεχε, άνοιγα το σχολείο και έμεναν μέσα. Εγώ πήγαινα έτρωγα γρήγορα –γρήγορα και γύριζα να προσέχω να μην χτυπήσουν , να μην πέσουν, να μη τσακωθούν μεταξύ τους και γενικά να μην πάθουν κάτι. Εφόδια είχαν μόνο το αναγνωστικό μόνο και ένα τετράδιο, ένα στυλό και ένα μολύβι. Δεν υπήρχαν τότε άλλα βιβλία. Εγώ είχα κάτι βοηθητικά. Τους έγραφα περιλήψεις στον πίνακα και έγραφαν. Τότε το μονοθέσιο είχε 42 ώρες μάθημα την εβδομάδα. Δεν είχα δουλέψει άλλη φορά σε μονοθέσιο. Στην Ακαδημία μας είχαν πει μερικά πράγματα για το πώς γίνεται η διδασκαλία. Παρ’όλες τις δυσκολίες πάντως, άρχισα να τα καταφέρνω διδακτικώς. Εκεί που δεν μπόρεσα να τα καταφέρω και χώλαινα, ήταν η γραφική δουλειά. Αναφορές, υπηρεσιακά έγγραφα, πράξεις, είχε και ανέγερση διδακτηρίου, δημοπρασίες και τόσα άλλα. Με ερωτήσεις στους γύρω συναδέλφους, τα κουτσοκατάφερνα, όχι όμως στην εντέλεια. Είχαμε και συσσίτια, τρόφιμα, παραλαβές, υπολογισμούς, απολογισμούς, εκθέσεις κ.λ.π.
Τώρα που τα σκέπτομαι, απορώ και εγώ πως τα έβγαλα πέρα. Θυμάμαι κάναμε δημοπρασία για τη μεταφορά αμμοχάλικου από το ποτάμι. Τη δουλειά την είχαν πάρει οι Τζουμερκιώτες, με την οκά το αμμοχάλικο. Οι Τζουμερκιώτες ήταν 3-4 άνθρωποι από τα Τζουμέρκα, είχαν καμιά 10αριά μουλάρια και έκαναν μεταφορές όπου γίνονταν διάφορα έργα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
"Επιτρέπεται η υποβολή σχολίων σχετικών, βέβαια, με το θέμα της κάθε ανάρτησης. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης και καλόπιστης κριτικής για τα θέματα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας είναι ευπρόσδεκτη. Αντίθετα, κάθε σχόλιο υβριστικού, προσβλητικού & κακόβουλου περιεχομένου και μάλιστα ανώνυμο θα διαγράφεται."