ΜΙΚΡΑ ΚΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ(2).. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΙΒΑΣ

Ως γνωστόν, στον Άγιο Λουκά στις 3 Μαΐου, οι Σουβαλιώτες γιορτάζουν την εύρεση της εικόνας του Αγίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα και με διοργάνωση αθλητικών αγώνων από το 1920 ως σήμερα.....

Κάποια χρονιά διοργανώθηκε και ιπποδρομία και θα έτρεχαν ο Θανάσης Καρμίρης και ο Σταύρος Κουτσομπός με τα βαρβάτα τους,  από τη διασταύρωση ( Σπύρος ) μέχρι τον Άγιο Λουκά. Πήγε  να τρέξει κι  ο Λουκάς Κότσιας ( ο Ρίμινι ) με τη φοράδα του.   Βλέπουμε λοιπόν να έρχονται σχεδόν μαζί τα άλογα και πίσω ο Λουκάς με τη φοράδα του. Και ξαφνικά η φοράδα, όταν είδε κόσμο, αντί για τον τερματισμό, φοβήθηκε κι έκοψε σιαπάν κατά τα πουρνάρια…!   Ε, η σκηνή δικαιολογούσε πλήρως το χουχούτισμα που ακολούθησε!

Κάτι που μου διηγήθηκαν τελευταία: μια χρονιά πηδούσαν τριπλούν, συμμετείχε κι ένας Δαδιώτης,  που τον έκλεβαν και τον σημείωναν λίγο πιο πίσω, για νάρθουν πρώτοι οι Σουβαλιώτες.  Το κατάλαβε όμως αυτός, κι όταν την τρίτη φορά έπεσε στο σκάμμα  ‘’καρφώθηκε’’ εκεί…  Αναγκαστικά τον παραδέχθηκαν πρώτο.  

‘’Ρε παιδιά κι εγώ Σουβαλιώτης είμαι’’ , τους είπε, γιατί η μάνα του ήταν Σουβαλιώτισσα.

Στην Αγόριανη, του Αγίου Γεωργίου, ( δεκαετία του ’60), γινόντουσαν αγώνες με έπαθλο ένα αρνί.  Στα 100 μέτρα είχαν συμμετοχή μόνο δύο Σουβαλιώτες. Ο Νίκος Βαλάσκας και ο Γιάννης Λαγός του Θανάση. Τερμάτισαν λοιπόν πρώτος ο Βαλάσκας και δεύτερος ο Λαγός.

  Τί ήρθες Γιάννη; τον ρωτούσαμε. Δεύτερος ! απαντούσε με καμάρι αυτός.   Ο Νίκος όμως ο  Βαλάσκας, αλτρουιστικά σκεπτόμενος, είπε στο Λαγό:  

--Γιαννάκο, το αρνί θα το μοιραστούμε, γιατί έτσι είναι το σωστό!  Αν δεν ήσουν εσύ, πώς θα έτρεχα εγώ, μόνος μου;

Στον Άγιο Λουκά, εκεί στο Βουλγαρόρεμα, το 1941 υπήρξε καταυλισμός Εγγλέζων  ( Τάγμα Υγειονομικού ).    Τότε υπήρχε σε μεγάλο βαθμό η ελονοσία, που θέριζε.  Πήγαιναν λοιπόν οι Σουβαλιώτες και ζητούσαν από τους  Εγγλέζους κινίνο, ιώδιο, κουνουπιέρες και άλλα…  Δεν τα έπαιρναν και τελείως τσάμπα όμως, έλεγαν: τουμόροου μόρνιγκ, σίξ ο κλόκ, έγκς. Δηλαδή, αύριο το πρωί, στις έξι, θα σας φέρουμε αυγά.  Από τότε, δεν μπορούσες να επιζήσεις, χωρίς να ξέρεις τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα…!  Μετά, όταν ενέσκηψαν οι Γερμανοί σαν μπόρα με το χαλάζι, μπροστά οι μοτοσικλέτες από πάνω τα στούκας και πίσω τα τάνκς, οι Εγγλέζοι έφυγαν γρήγορα και όπως – όπως  και έμειναν πολλά πράγματα στο Βουλγαρόρεμα. Τότε γέμισε το χωριό μας διάφορα είδη  και κουνουπιέρες. Κάτω από μια τέτοια μεγάλωσα κι εγώ, απαλλαγμένος απ’ τα έντομα. 

Κατά το 1981, πηγαίνοντας από Σουβάλα στο Δαδί με το αυτοκίνητο, με σταμάτησε ένας χωροφύλακας, να τον πάρω μαζί μου και να τον αφήσω στον Άγιο Λουκά. Κατέβηκα κι εγώ και πίσω από το ιερό της εκκλησίας, είδαμε σκαμμένη τη γη σε σχήμα κιβωτίου…  Ρωτήσαμε τον τσοπάνη  Παναγιώτη Χλιάρα, που ήταν δίπλα το μαντρί του, αν είδε τίποτα.  Μας είπε ότι από τ΄απόγευμα ήταν μια γυναίκα μαυροφόρα με έναν νέο και τη νύχτα άκουσε να σκάβουν πίσω από την εκκλησία, αλλά δεν πήγε εκεί φοβούμενος μην τον σκοτώσουν! Το θέμα έγινε γνωστό, οι εικασίες πολλές, το μυστήριο άλυτο!