ΔΙΑΣΠΑΡΤΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ..

Γράφει ο Γιώργος Δρίβας

     

  1. Tα  κιρλιντίτσια, ήταν κάτι μικρά καρπουζάκια που τα φυτά τους τα φύτευαν οι παλιοί μέσα στα βαμπάκια, που αν μάλιστα ήταν και άνυδρο το χωράφι γινόντουσαν γλυκύτατα. Εμείς μικροί, παλιοπαρέα, κάναμε μπάνιο στη δέση του Αγίου Λουκά στον Κηφισό, εκεί που το νερό ήταν αρκετά βαθύ.  Το νερό του ποταμού δεν έχει αλάτι και δεν έχει την άνωση της θάλασσας, γι’ αυτό όποιος μάθει πρώτα μπάνιο στο ποτάμι, στη θάλασσα πετάει μετά…   Κάναμε λοιπόν μπάνιο κάποια φορά, με γέλια και χαρές, εντελώς γυμνοί και τα σώβρακά μας τα είχαμε αφήσει στις ιτιές δίπλα.  Φτάνει κρυφά εκεί, ο Γιάννης Παλασάντζας ο αγροφύλακας και μας τα παίρνει τα σώβρακα.

--Εμπρός,   μας διατάσσει καβάλα στην άσπρη φοράδα του,  εμπρός για το χωριό γρήγορα, εκτός αν μαρτυρήσετε ποιος έφαγε τα κιρλιντίτσια…

Είχε δει τις πεταμένες φλούδες παραδίπλα…

--Δεν τα φάγαμε εμείς μπάρμπα,  λέγαμε μιξοκλαίγοντας,  μπορεί να τάφαγαν άλλοι χτες ή προχτές…

Πού να πάμε γυμνοί στο χωριό…  εκείνος ο Κώστας ο Μπατίρης μάλιστα αντιστάθηκε !  Τελικά ο μπάρμπα Γιάννης μας λυπήθηκε και μας τάδωσε τα σώβρακα.   Είχαμε και τις μανάδες μας που μας έλεγαν : τηράτε μην πάτε για μπάνιο ζαλίμια, γιατί άμα πνιγείτε, στο σπίτι μην ξαναπατήσετε…!

   2.    Εμείς στο χωριό Σουβάλα, είχαμε το παλιό γήπεδο για να παίζουμε μπάλα, αλλά επειδή ήταν ξερό μας άρεσε  να πηγαίνουμε πολλές φορές στο Μπαίρι της Αγόριανης, αγροτική τοποθεσία που είχε πολλή τριφυλλιά  και ήταν σαν να είχε γκαζόν. Μάλιστα χαριτολογώντας το αποκαλούσαμε Εθνικό Στάδιο Μπαΐρ Αγόριανης! 
Χορταίναμε κυλίσματα  κάτω στο χορτάρι, εκεί να δεις μπλονζόν…   Εξάλλου η Αγόριανη  (Λιλαία), τί ήταν για μας,  τέσσερα χιλιόμετρα απόσταση, παιχνιδάκι. Πήγαινα κι εγώ μικρός, μαζί με τους μεγάλους, κυρίως για να μαζεύω τη μπάλα, άμα έβγαινε άουτ.  Μου λέγανε εσύ θα παίζεις έξω φυλα-ρούχας…!   Κάποια φορά παίζαμε εκεί με τους Αγοριανίτες, το παιχνίδι τράβηξε πολύ, άρχισε και νύχτωνε το δε σκορ είχε φτάσει σε αστρονομικά επίπεδα: Σουβάλα 60 – Αγόριανη 50.  Οι Αγοριανίτες δεν το χώνευαν ότι έχαναν και προς στιγμήν υπήρξε σκέψη, να πάνε να φέρουν τα τρακτέρ να φέξουν με τα φώτα για να συνεχιστεί το παιχνίδι και τη νύχτα!  Τελικά είπαν οι Σουβαλιώτες: ‘’  κι αύριο μέρα είναι ρε παιδιά ‘’ και αναχωρήσαμε ειρηνικά για τη Σουβάλα.   Στο δρόμο που γυρίζαμε, αναστέναξαν τα πράσινα κουκιά και τα ρεβίθια!  Τί γλυκά που μας φαινόντουσαν… τί κάνει η πείνα ! Σήμερα τα παιδιά περιφρονούν τα κορόμηλα, τα μύγδαλα, τα μούρα κι άλλα τέτοια προϊόντα και δεν τους δίνουν καμμία σημασία. Μυρίζει χορτασίλα βλέπεις σήμερα, άλλοι καιροί…

  3 .      Όταν ήμουν μικρός, οι μεγαλύτεροι για να γελάσουν μου δώσανε μιάμιση δραχμή  και με στείλανε στον  Τσαμαντάνη (Τσαρμακλής)  να αγοράσω σηκωβάρα με τον πήχυ…   εγώ φυσικά πήγα, που να καταλάβω τις πλάκες των μεγάλων.

--Θείο, δώσε μου μιάμιση δραχμή, σηκωβάρα με τον πήχυ…

--Ποιος σ’ έστειλε Γιώργο,  είπε ο Τσαμαντάνης, και τεντώθηκε στα γέλια!   

  

4.  Ο παππούς μου ο Γιάννης Παπαγεωργίου, επάγγελμα σαμαράς, με έστειλε κάποτε   

στον γείτονα  Νικολόπουλο, να μου γεμίσει την νταμιζάνα κρασί και μου είπε: να του

            πεις να σου βάλει απ’ το καλό και θα το πληρώσω…    Πάω λοιπόν εγώ στο γείτονα

            που  ήταν ράφτης, αλλά πούλαγε και κρασί και του λέω, μούπε ο παππούς μου να

            μου γεμίσεις την νταμιζάνα  κρασί και να μου βάλεις απ’ το καλό, θα στο πληρώσει.

            Κι εκείνος αφού μου την γέμισε μου λέει: να του πεις του παππού σου ότι δε θέλω

            λεφτά και του ‘βαλα κρασί απ΄το καλό…. Κάνει και για κρασί, κάνει και για ξύδι!!!