Ο ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ‘’ΤΣΑΪ ΤΟΥ’’

Γράφει ο Γιώργος Αθ. Δρίβας

Όπως είναι γνωστό το τσάι του Παρνασσού, είναι το καλύτερο όλων.  Έχει λεπτή υφή και αξεπέραστη μοσχομυρισιά… 

Έχω μαζέψει τσάι και στη Γκιώνα, αλλά εκείνο είναι πιο χοντρόφυλλο και λίγο κατώτερο στο άρωμα.

Άρχισα να συλλέγω τσάι με το μακαρίτη τώρα Θόδωρο Κονταξή από ηλικία δεκαεπτά ετών. 

Ακόμα και πάνω από το μοναστήρι της Δαύλειας φτάσαμε στην αλπική ζώνη, για τσάι ανθισμένο. 

Ο γέρο Θόδωρος  μου ΄λεγε, πως το τσάι είναι καλύτερα να το κόψεις πριν ανθίσει για να μη χάσει την ουσία του… δεν ξέρω αν ευσταθεί αυτό.

Ο Παρνασσός έχει δύο είδη τσαγιού, το ξανθό και το μαύρο της Λιάκουρας που γίνεται τον Αύγουστο.  Φυσιολογικά το τσάι γίνεται περί τα τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου. Αυτό εξαρτάται από τις κλιματολογικές συνθήκες, π.χ. αν έβρεξε, αν έκανε κρύο κτλ.

Ο γεωπόνος Ζαχαρόπουλος το τσάι το ονομάζει ‘’σιδηρόχορτο’’ λόγω του σιδήρου που περιέχει, αλλά και η επιστημονική του ονομασία είναι sideritis.

Επειδή έχουν συμβεί πολλά ατυχήματα και θάνατοι στη συλλογή τσαγιού, καλύτερα είναι, όταν δεν έχουμε αρκετή εμπειρία με το βουνό, να το αγοράζουμε παρά να το μαζεύουμε. Όταν όμως πάμε για τσάι στις πλαγιές του Παρνασσού, περπατάμε προσεκτικά, πλαγιαστά τα πέλματά μας στην κατηφόρα και πάντα με βοηθητικό μπαστούνι. Φοράμε καλό αρβυλάκι και δοκιμάζουμε πρώτα πού θα πατήσουμε, προσέχοντας μην σπάσει η πέτρα ή ο τρόχαλος. Αυτό συμβαίνει γιατί η πέτρα έχει διαβρωθεί με τη συστολή – διαστολή λόγω πάγων και ζέστης.

Πάντα πάμε με παρέα και πάμε πρωί, όχι απόγευμα…  Μαζεύουμε όσο χρειάζεται μια οικογένεια και όχι για εμπόριο, προσέχοντας να μην ξεριζωθεί η ‘’ τσαγιά ‘’.

Εννοείται ότι προϋπόθεση είναι επίσης τα νιάτα και η καλή υγεία!