ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΤΗ ΒΑΡΓΙΑΝΗ 1962-1965.

                                   

Απόσπασμα από  την αυτοβιογραφία  του Δασκάλου  Θανάση Σβίγκου

                               Η Βάργιανη, Φωκίδας και οι Γιαγιάδες μας.

                                     

                                      ΣΤΗ ΒΑΡΓΙΑΝΗ (1962-1965)

Ο Γιάννης Κορομπίλης (Γυφτόγιαννος) ήταν  άνθρωπος εργατικός ,φιλότιμος,φιλόξενος ,αυστηρός με την οικογένεια του ,τίμιος και λίγο ιδιόρυθμος.Έπρεπε να τον πηγαίνεις με τα νερά του και γινόταν θυσία για τους  άλλους.Εγώ τα πήγαινα καλά μαζί του.Μου’λεγε τα οικογενειακά του , με ρώταγε και με άκουγε. Είχα τα παιδιά του στο σχολείο.

Βάρα τα Δάσκαλε ,θέλω να μάθουν γράμματα, μου’λεγε πάντα. Με είχε φιλοξενήσει στο σπίτι του και η Μίτσα με τη γυναίκα του είχαν γίνει φίλες. Έρχεται ένα πρωί καταστενοχωρημένος και μου λέει: Δάσκαλε , μου Έφαγαν δυο προβατίνες και τρία αρνιά δεν ξέρω ποιος. Είχες με κανέναν διαφορές ;  τον ρώτησα.

Με κανέναν μου λέει.Μήπως σου έφυγαν από το σταύλο και έχουν πάει σε κανένα κοπάδι; Έψαξα όλα τα κοπάδια και δεν τα βρήκα.Καλά μη στεναχωριέσαι ,θα βρεθούν.Θα το πούμε στην εκκλησία την Κυριακή,και θα δούμε τι θα γίνει.Έφυγε καταστεναχωρημένος.Τις νύκτες δεν τον κόλαγε ύπνος και γύριζε από δω και από κεί σε διάφορα στέκια μήπως ανακαλύψει κάτι.Ένα πρωί ,χαράματα έρχεται σπίτι και μου λέει:

Δάσκαλε , τι έπαθα σε σένα θα το πώ και σε κανέναν άλλο.Ο θεός να με συγχωρήσει.Μπροστά από καμιά ώρα , ενώ έψαχνα να βρώ τίποτα από τα ζωντανά μου, ακούω εδώ παρακάτω στο χωριό να κοντανασαίνει κάποιος και κάτι ψιθύρους.Τους έπιασα, λέω μέσα μου, κι ετοιμάζω το δίκαννο για να τους ρίξω.Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω ένα άσπρο πράγμα. Λέω ,να , το τομάρι της προβατίνας θα είναι. Σηκώνω το όπλο , το προτείνω πάνω τους και τους λέω : Ακίνητοι , γιατί σας έφαγα! Το άσπρο πράγμα με μιάς εξαφανίστηκε .Πλησιάζω και ακούω μια φωνή.Τι θες εδώ ρε Γιάννη;Τι να δώ .Ένας είχε σηκώσει τα ρούχα της λεγάμενης , φορούσε άσπρο μισοφόρι από μέσα και μου φάνηκε για το τομάρι, και να χαίρονται τον ερωτά τους. Βρέ του λέω τι κάνεις δε ντρέπεσαι;

Πάψε Γιάννη, πάψε , μου λέει και από μένα ότι θέλεις .Έφυγα και ήρθα σε σένα Δάσκαλε , να το πω, και ο θεός ας με συγχωρήσει. Καλά μη λές τίποτα έλα να πιούμε καφέ και να πάς εσύ στο μεταλλείο και εγώ στο σχολείο.

Συνεχίζεται..