Γιάννης
Ρίτσος, «Χειμωνιάζει»
“Με κάθε
χτύπο του ρολογιού πέφτει ένα κίτρινο φύλλο.
Είχες ένα
ψάθινο καπέλο με λιλά λουλούδια.
Τώρα κει
μέσα γεννάνε οι κότες
κ’ ένα
σαλιγκάρι ανηφορίζει στο πόδι της καρέκλας.
Το χιόνι θα
είναι κρύο, κρύο, κρύο
σαν το ψηλό
κολάρο του πατέρα
που
βρίσκεται από χρόνια στο σεντούκι.
Μύρισαν
κιόλας τα δέντρα ναφθαλίνη.”
(Γ. Ρίτσος,
Σημειώσεις στα περιθώρια του χρόνου)
“Ύστερα ήρθε
ο χειμώνας.
Ο άνεμος με
κυνηγούσε ως μέσα στη σπηλιά της μνήμης.
Τα δέντρα
σήκωναν τα χέρια τους να με κρατήσουν. Οι αστραπές
μου σκίζανε
τα μάτια. Οι πέτρες μου ματώνανε τα πόδια.
Στάθηκα και
κοίταξα κάτου.
Το μικρό μου
χωριό, μαζεμένο στον κόρφο του κάμπου, με τα
μικρά
παραθυράκια του ζεστά και φωτισμένα, κελαηδούσε ακόμη
σαν καναρίνι
στο κλουβί της βροχής…”
(Γ. Ρίτσος,
Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
"Επιτρέπεται η υποβολή σχολίων σχετικών, βέβαια, με το θέμα της κάθε ανάρτησης. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης και καλόπιστης κριτικής για τα θέματα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας είναι ευπρόσδεκτη. Αντίθετα, κάθε σχόλιο υβριστικού, προσβλητικού & κακόβουλου περιεχομένου και μάλιστα ανώνυμο θα διαγράφεται."