«ΥΔΡΟΚΙΝΗΤΕΣ ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ».

Ο ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ  σας παρουσιάζει σήμερα    το βιβλίο του αείμνηστου Συμπατριώτη μας καθηγητού Αντωνίου Αδαμόπουλου  τις

«ΥΔΡΟΚΙΝΗΤΕΣ  ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ».

Απ’ την επάνω Σουβάλα και τα Μαντάμια στον ηλεκτροφωτισμό της Σουβάλας και στο Πανεπιστήμιο Adamson στην Μανίλα των Φιλιππίνων…….

Το βιβλίο αποτελείται από τρία μέρη: To πρώτο περιγράφει το περιβάλλον της βόρειας πλευράς του Παρνασσού και δίνει μια γενική περίληψη της ιστορίας της Σουβάλας και της κοιλάδας του Κηφισσού. Στη συνέχεια ασχολείται με της περιπέτειες της οικογένειας του γέρο-Γιώργη Λουκά Αδαμόπουλου και τα γεγονότα, που εκτυλίχθηκαν πριν απ’ το  1900 στην επάνω Σουβάλα.

Στο δεύτερο μέρος περιγράφονται οι βιοτεχνίες-υδροκίνητες και προσωπικές- που αναπτύχθηκαν στην Σουβάλα. Ύστερα αναφέρεται στην μετατροπή της υδάτινης ενέργειας σε ηλεκτρική και περιγράφεται η ίδρυση του εργοστασίου «Λευκός Άνθραξ» και ο ηλεκτροφωτισμός της Σουβάλας που έκαμε υπερήφανους τους Σουβαλιώτες ήδη απ’ το 1928.

Διαβάζουμε στη σελίδα 119  «……ντυθήκαμε με τα καλά μας» λέγει ο  (Χρήστος Γ. Τσαρμακλής γιος του τότε προέδρου της Σουβάλας Γεώργιου Τσαρμακλή)  και οικογενειακώς πήγαμε στο χώρο του εργοστασίου, λίγο πριν σκοτεινιάσει,ο πατέρας μου σαν πρόεδρος της Κοινότητας που ήταν, μίλησε για την σημασία και την σπουδαιότητα που είχε το σημαντικό αυτό έργο. …Ύστερα ο αείμνηστος πατέρας μου άνοιξε το διακόπτη»…….Το θέαμα πρέπει να ήταν φαντασμαγορικό, η Σουβάλα έλαμψε μέσα στη νύχτα σαν διαμάντι.Όλα τα χωριά με τους κατοίκους τους, που εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν περισσότεροι από 10000, θαύμασαν την πρόοδο αυτή που  ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός, όχι μόνο για τη Σουβάλα και για την κοιλάδα του Κηφισσού, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα….

Το τρίτο μέρος αναφέρεται στη περίοδο 1927-1966 και αφιερώνεται στο Πανεπιστήμιο Adamson,    που ίδρυσαν στην Μανίλα των Φιλιππίνων οι εγγονοί του γέρο- Γιώργη Αδαμόπουλου.

Σήμερα τα παλιά εργοστάσια στα Μαντάμια και στη Σουβάλα, μπήκαν πλέον στην αχρηστία…  έμειναν  απομεινάρια  μιας άλλης ένδοξης εποχής και αποτελούν μέρος του υπέροχου τοπίου με πλατάνια και τρεχούμενα νερά  για να μας θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές …  το σκαφίδι για το ζύμωμα δεν υπάρχει πια το αδράχτι με το σφοντύλι είναι άγνωστο εργαλείο το ίδιο ο αργαλειός και τα υφαντά , το καβουρντιστήρι και ο παλιός μπρούτζινος χειροκίνητος μύλος για τον καφέ  καθώς επίσης η λανάρα και η ρόκα εκτίθενται   στην λαογραφική στέγη.

Η  σημερινή διαβίωση του ανθρώπου με όλα αυτά τα πολυάριθμα τεχνικά μέσα που μας πλημμυρίζουν έχουν κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη, χρέος μας όμως είναι να θυμόμαστε το παρελθόν και να παραδώσουμε  την παλιά ιστορία του τόπου μας,  στις νεώτερες γενιές, δείχνοντας έτσι το σεβασμό σε αυτούς που βοήθησαν να φτάσουμε στο σήμερα………… Θα ήταν  λάθος να ξεχάσουμε τις ρίζες μας…

Ευχαριστίες: Ευχαριστούμε  θερμά  τον Λουκά Αδαμόπουλο γιό του αείμνηστου Αδαμόπουλου Αντώνη και  συγγραφέα της εργασίας  «ΥΔΡΟΚΙΝΗΤΕΣ  ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ», για την παραχώρηση του βιβλίου προκειμένου να πάρει τη θέση που του αξίζει στο blog του ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ  για να μπορούν να το διαβάζουν και να μαθαίνουν,  οι απανταχού Σουβαλιώτες κι όχι μόνο..

Τό Βιβλίο θα το βρείτε Δεξιά στήν  Ενότητα Βιβλία