Αν θέλεις…μαθαίνεις παιδί μου γράμματα!

της Δήμητρας Μουλαρά

ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 1981-82. Γ΄ ΚΑΙ Δ΄ ΤΑΞΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ

Πάνω αριστερά: Βιβή Κότσια, Μιμίκα Μουλαρά, Γεωργία Θάνου, Άννα Πλατιά, Γεωργία Πλατιά, Γιούλη Μαρρέ,Θεοδώρα Κυρίτση, Γώνη Κοπανάκη, Γιούλα Ανάγνου.

Κάτω αριστερά: Γιάννης Θάνος, Γιάννης Τσατήρας, Άρης Βλάχος, Λουκάς Κυρίτσης, Λουκάς Κολοκύθας, Λουκάς Κότσιας, Γιώργος Κούσουλας, Σπύρος Παπαδήμας.
Δασκάλα: Γιώτα Καμάρα - Αργυράκη

Με αφορμή κάποιες φωτογραφίες που ανεβάσατε πριν μερικές μέρες σχετικές με το χτίσιμο του Δημοτικού Σχολείου, ήρθαν στο μυαλό μου διάφορες αναμνήσεις από τα δικά μου σχολικά χρόνια σε αυτό το όμορφο σχολείο.
Ένα σχολείο για ένα μαθητή είναι μια αναφορά όχι και τόσο ευχάριστη. Για έναν ενήλικα όμως είναι από τις πιο γλυκές αναμνήσεις. Έτσι έγινε και με μένα. Ως μαθήτρια δε μου άρεσε και τώρα το καμαρώνω.
Θυμήθηκα λοιπόν το όμορφο παρτέρι που είχαμε αριστερά καθώς μπαίναμε από τη μεγάλη σιδερένια πόρτα. Κάθε τάξη το δικό της κομμάτι. Μόνο η πρώτη κι η δευτέρα είχαν κοινό. Και φυσικά στη μέση, το πιο όμορφο και το πιο μεγάλο κομμάτι ήταν της έκτης. Ήμασταν υπεύθυνοι να φροντίζουμε, να ποτίζουμε, να ξεχορταριάζουμε τα λουλούδια μας. Υπήρχαν κάθε βδομάδα συγκεκριμένα παιδιά που ήταν η σειρά τους να φροντίσουν το παρτέρι μας.
Θυμήθηκα το προαύλιο που κάναμε προσευχή κι αμέσως μετά, πριν ξεκινήσει το μάθημα τα αγόρια της έκτης έκαναν έπαρση της ελληνικής σημαίας. Κάθε μέρα! Απαραιτήτως! Ένα προαύλιο που είχε τσιμέντο και πολλή χαρά. Εκεί περιμέναμε στο πρώτο διάλειμμα και τους κουλουράδες το Ματαρά και το Κοπανάκη να μας φέρουν τα γνωστά. Τυρόπιτα για τους προνομιούχους και κουλούρι ζαχαρένιο. Μόνο αυτά τα λίγα κι όμως ήμασταν ευχαριστημένοι. Χορταίναμε! Εγώ φυσικά είχα και τα τυχερά μου γιατί έχω νονό το Ματαρά.
Σ’ αυτό το προαύλιο μαθαίναμε χορό με τη κυρία Γιώτα τη Καμάρα. Δεν είχαμε φυσικά ούτε πικ-απ, ούτε κασετόφωνο, ούτε τίποτα. Αναγκαστικά λοιπόν τραγουδούσαμε τα τραγούδια που θα μαθαίναμε αργότερα να τα χορεύουμε. Δεν υπήρχε δάσκαλος χορού όπως δεν υπήρχε ούτε δάσκαλος γυμναστικής. Ήταν ένας για όλα!
Σ’ αυτό το προαύλιο παίξαμε άπειρες φορές τα «στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα μέρα ή νύχτα;», τα «μήλα», το «λάστιχο», το «σκοινάκι» και τόσα άλλα παιχνίδια που τώρα έχουν πια ξεχαστεί. Παίρναμε φόρα από μια ανηφορίτσα που υπήρχε στην άλλη άκρη του και την κατεβαίναμε τρέχοντας. Σίγουρα κάποιος την κατέβαινε κουτρουβαλώντας και γεμάτος αίματα αλλά δε μας ένοιαζε καθόλου. Εκεί, σε αυτή την ανηφορίτσα ήταν κι ο φράχτης ο οποίος ήταν συνέχεια χαλασμένος και συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι. Νομίζω πως όσα χρόνια κι αν πέρασαν κι όσα περάσουν ακόμη αυτός ο φράχτης θα είναι πάντα χαλασμένος. Φτιάχναμε με μικρά πετραδάκια σπίτια κάτω από τα δέντρα και παίζαμε με αυτά. Και μας άρεσε. Και κανείς δε πήγαινε τα χαλάσει το σπιτάκι του άλλου. Οι τουαλέτες έξω από το κτίριο του σχολείου και φυσικά ήταν πολύ δύσκολη η απόφαση να τις επισκεφτείς όταν έκανε κρύο ή είχε ρίξει χιόνι.
Μπαίνοντας μέσα στο σχολείο, αριστερά ήταν το κουδούνι το οποίο φυσικά δε ήταν αυτόματο αλλά έπρεπε κάποιος να το χτυπήσει. Συνήθως αυτή τη δουλεία την έκανε κάποιος από τους μαθητές, είτε για τη λήξη του μαθήματος, είτε για τη λήξη του διαλείμματος. Κι όλος ο διάδρομος γεμάτος φωτογραφίες από τους ήρωες του 21 και διάφορα γνωμικά όπως το «αργία μήτηρ πάσης κακίας».
Μέσα στις αίθουσες τα παράθυρα τεράστια και κάθε Χριστούγεννα τα γεμίζαμε με διάφορες κατασκευές για να φαίνονται από το δρόμο. Υπήρχε και ανταγωνισμός για το ποια τάξη θα κάνει τις πιο όμορφες για να ξεχωρίζει περισσότερο. Για φως είχαμε μια τεράστια λάμπα που είχε το σχήμα της σφαίρας. Τίποτα το ιδιαίτερο. Με αυτή τη τεράστια λάμπα όμως μάθαμε τη κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο. Σε μια άκρη η ξύλινη έδρα κι ο πίνακας με τις κιμωλίες που ήταν και μετρημένες μάλιστα. Δε γινόταν να χαλάμε πολλές!
Στα διαλείμματα υπήρχαν οι επιμελητές που έπρεπε να καθαρίσουν το πίνακα, να ανοίξουν τα παράθυρα να αεριστεί η τάξη, να μη μπει κανείς μέσα στην αίθουσα και γενικότερα να τη προσέχουν. Κάθε βδομάδα έπρεπε να καθορίσουμε ποιοι θα είναι οι επιμελητές της επόμενης βδομάδας. Όλοι περνούσαμε από αυτό το πόστο το οποίο όταν ο καιρός ήταν καλός δεν ήταν ευχάριστο, αλλά όταν έκανε λίγο κρύο ήταν μια χαρά μέσα στη ζέστη της αίθουσας.

Και φυσικά συνδιδασκαλία! Ήταν 4θέσιο το δημοτικό τότε. Η πρώτη με τη δευτέρα μαζί, η τρίτη με τη τετάρτη μαζί κι η πέμπτη με την έκτη μαζί. Μέχρι τώρα τρεις δάσκαλοι κι άλλη μία η αγαπητή μας κυρία Βάσω του νηπιαγωγείου. Η νηπιαγωγός που μας έμαθε να κεντάμε τους αριθμούς στα χαρτόνια. Που έπαιζε με τις ώρες κουκλοθέατρο κι ετοίμαζε τις πιο ωραίες χριστουγεννιάτικες γιορτές. Δε θυμάμαι να είχαμε εργασίες για το σπίτι όπως έχουν τώρα τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Θυμάμαι όμως πως κάναμε πολλές κατασκευές στο σχολείο. Όλοι μαζί. Εμείς κι η κυρία Βάσω μαζί μας. Δίπλα μας με φοβερή υπομονή.
Θυμήθηκα τη κυρία Γιώτα Καμάρα-Αργυράκη. Τότε δε καταλάβαινα γιατί ένας άνθρωπος έπρεπε να έχει δύο επίθετα. Πολλά χρόνια αργότερα το κατάλαβα! Μια δασκάλα, θα την έλεγα, λίγο αυστηρή αλλά με φοβερή υπομονή κι επιμονή. Μας έμαθε να κεντάμε, να χορεύουμε και να τραγουδάμε. Ήθελε να μάθουμε να διαβάζουμε καλά και να προσέχουμε στην ορθογραφία. Έπρεπε να εξεταστούμε όλοι κι οι λίγο αδύναμοι να καθίσουν μέσα στο διάλειμμα για να τους τα εξηγήσει καλύτερα. Θυμάμαι σχεδόν κάθε φορά που γράψαμε διαγώνισμα στη προπαίδεια. Όχι μία φορά ο κάθε αριθμός αλλά ξανά και ξανά μέχρι να το μάθουμε σαν ποίημα.
Ο αγαπημένος μου δάσκαλος ήταν ο κύριος Χρήστος. Είχε πάντα πέμπτη κι έκτη. Ένας ψηλός λεπτός άντρας που κάπνιζε ακόμη και την ώρα του μαθήματος. Που έσβηνε το τσιγάρο στη σόλα του παπουτσιού του κι είχε ένα ωραίο ασημένιο ρολόι. Που είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο να μας καθοδηγεί δίχως να μας επιβάλλεται. Ο κύριος Χρήστος ήταν που μας έμαθε πως ο κάθε άνθρωπος περπατάει στο δρόμο της ζωής ο ένας πίσω από τον άλλο φορτωμένος με ένα δισάκι. Μπροστά τα προτερήματά του και πίσω τα μειονεκτήματά του. Αυτός λοιπόν βλέπει μόνο τα δικά του προτερήματα και τα μειονεκτήματα των άλλων. Τα δικά του μειονεκτήματα δε μπορεί να τα δει ο ίδιος αλλά φυσικά τα βλέπουν οι άλλοι. Έτσι λοιπόν μας ξεκαθάρισε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Κανείς δε μπορεί να πει πως είναι καλύτερος από τον άλλο.
Όλοι έχουν προτερήματα και μειονεκτήματα. Κι όλα αυτά, τις εποχές που δεν υπήρχε το bulling! Ήταν ένας άνθρωπος που δε στεκόταν μόνο στα βιβλία αλλά ήθελε να μας μάθει διάφορα πράγματα που ακόμη τα θυμόμαστε. Μας έκανε παρατηρήσεις και φυσικά μας έβαζε τιμωρία αλλά σεβόταν τη προσωπικότητα του καθενός. Τους λιγότερο δυνατούς μαθητές δε τους αποθάρρυνε ποτέ. Πάντα τους έδινε την αφορμή να προσπαθήσουν, και μαζί με τον ίδιο να ξεπεράσουν τη δυσκολία.
Στα χρόνια που πέρασαν το σχολείο μας έμεινε με πολύ λιγότερους μαθητές. Πέρασαν αρκετοί αξιαγάπητοι δάσκαλοι και δασκάλες που επίσης με αγάπη κι υπομονή δίδαξαν στα παιδιά του χωριού μου. Μεγάλωσε το υπόστεγο για να μη βρέχονται τα παιδιά. Άλλαξε το κουδούνι και χτυπάει αυτόματα όταν είναι η ώρα. Δε χρειάζεται να λένε τα τραγούδια με το στόμα γιατί τους καλύπτει απόλυτα η τεχνολογία. Υπάρχει θέρμανση σε όλους τους χώρους του σχολείου. Έχει εξελιχθεί το δημοτικό και συνεχίζει να εξελίσσεται!
Στα δικά μου μάτια όμως θα είναι πάντα το δημοτικό που πρωτοξεκίνησα να μαθαίνω τον κόσμο. Όχι μόνο τον κόσμο των βιβλίων αλλά γενικότερα τον κόσμο της μάθησης και της πραγματικής ζωής. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ένα σχολείο πάντα ανοίγει ένα παράθυρο στη ζωή και μετά ο καθένας είναι στη διάθεσή του να δει ότι θέλει κι ότι μπορεί από αυτό το παράθυρο.