Της Έφης Θάνου
Ξέρεις,νιώθω πως ζούμε σε έναν τόπο,τόσο ξένο και συνάμα τόσο οικείο.Έναν τόπο που καθημερινά φοράει το δικό του προσωπείο. Έναν τόπο που τρώει τα παιδιά του αλλά και που τα σκοτώνει σιωπηρά μέρα με την μέρα,ώρα με την ώρα...
Έναν τόπο που έχει γαλουχήσει τα παιδιά του με βία και μίσος. Ναι μίσος. Για καθετί διαφορετικό,για καθετί αλλιώτικο.Βλέπεις, ποτέ δε μάθαμε να δεχόμαστε αυτό το άλλο. Ποτέ δε μάθαμε να το σεβόμαστε...Στο σχολείο πάντα μας πείραζε ο γυαλάκιας,ο χοντρός,το φυτό,εκείνο το παιδί που ήταν τόσο μοναχικό και ήρεμο. Ακόμη και το παιδί απο την Αλβανία αλλά και εκείνος ο αράπης όπως συνήθιζες να λες.Θυμάσαι; Έπειτα στις πλατείες και στα πάρκα μας πείραζαν πάντα οι μετανάστες. Πακιστανοί, Αφγανοί, Κούρδοι. Πολλοί δυστυχώς δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας.Μας καλλιεργήθηκε βλέπεις από πολύ νωρίς ο ρατσισμός.Γίναμε αυτό που φοβόμασταν.Εκείνο το τέρας. Αρχίσαμε να συνηθίζουμε στη φρίκη και να τρομοκρατούμαστε από την ομορφιά. Μίσος και σκοτάδι. Τυφλή βία, ομοφοβία και ξανά ρατσισμός και ξανά μίσος. Πάντα εθελοτυφλούσαμε σε αυτή τη σαπίλα του τόπου. Μια ζωή ανεχόμασταν να λένε παλιοαδερφή και βρωμοπούστη το φίλο μας, το κολλητό μας, το γνωστό μας και να συναινούμε σε ότι θα επακολουθούσε. Μια ζωή μάθαμε με τα πρέπει και όχι με τα θέλω.Μάθαμε με τα πρότυπα αλλά και με τα ιδανικά. Ο σωστός γιος, η σωστή κόρη και πάει λέγοντας.Μάθαμε να είμαστε αυτό που μια ζωή ήθελε η μάνα μας και ο πατέρας μας. Τις κυριακές σαν καλοί Χριστιανοί μάθαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία,να ανάβουμε κεριά και να προσευχόμαστε στο θεό. Βράδυ Κυριακής;Κάποιοι είναι κιόλας νεκροί...Ξέρεις, αυτός τόπος έχει μάθει στη σιωπή στη συγκάλυψη και στην αδιαφορία.Όλοι μάθαμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας και να πορευόμαστε. Μάθαμε να εκτρέφουμε από νωρίς τον μπάτσο που κρύβουμε μέσα μας, τον ρατσιστή αλλά και τον ομοφοβικό. Μάθαμε πολύ καλά να κρύβουμε τις παθογένειες της δικής μας οικογένειας. Μάθαμε πως οι λέξεις κατάθλιψη, ψυχίατρος και ψυχολόγος είναι απαγορευμένες. Θλίψη είναι θα περάσει σου έλεγαν. Μείνε δυνατός, αλλά μη τολμήσεις να μιλήσεις. Θα στιγματιστείς. Είναι εκείνο το κλίμα της ομερτά που θα διαιωνίζεται για χρόνια...Ναι, αυτός είναι ο τόπος μας. Ο Τόπος των ψευδαισθήσεων...Άλλοτε τόσο φωτεινός και άλλοτε τόσο σκοτεινός...Η ώρα περνάει και για μια στιγμή στο νου μου φέρνω εκείνα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι "Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί»...
Καλή συνέχεια... Υγ:Το μόνο που ελπίζω είναι να αποδοθούν ευθύνες στους ηθικούς αυτουργούς.Τίποτε άλλο..
Εφούλα σε ευχαριστούμε όλοι κοπέλα μου.Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις ,να γράφεις,να γράφεις..Και να μας ταρακουνάς εσύ και η γενιά σου , εμάς τους........ " φιλήσυχους και νομοταγείς πολίτες"που όλο το ξετρυπώναμε το φίδι και ποτέ δεν το βγάζαμε απο την βρωμότρυπά του. Είτε γιατι το μετανοιώναμε ,είτε γιατί μας απέτρεπαν ,είτε γιατι δεν το τολμούσαμε τελικά... .Και με την τρομερή και φαρμακερή πένα σου να συνεχίσεις να ξύνεις πληγές βαθειά, πολύ βαθειά και με επιμονή κοπελα μου κάνοντας τες να αφορμήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ποιητής παρακάτω τα λέει όλα ,μα όλα στην κυριολεξία!
ΑΖΙΖ ΝΕΖΙΝ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ Η ΜΑΡΙΕΤΑ ΡΙΑΛΔΗ
https://www.youtube.com/watch?v=WwkDvxYZGLg
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"
Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!....