ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ..

 

Σταμάτης Σταματίου-  Ηλίας Θάνος και ο μικρός Τότε Δήμος - Θωμάς Ρέββας- Δήμος Βλάχος

 

Αρχείο Γιάννη Ρέββα

ΕΝΘΥΜΙΟΝ ΚΟΡΙΝΘΟΣ 1955..

 

Ενθύμιο από τη στρατιωτική ζωή στο ΚΕΝ Κορίνθου 1955

Ευθύμιος Ρέββας- Πάνος Χαλβατζής-Ηλίας Γεωργούσης- Γεώργιος Θάνος-Αθανάσιος Τοπάλης -Αθανάσιος Σβίγκος

ΑΡΧΕΙΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

ΠΑΛΙΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ - ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΙΒΑΣ

 

1.      Κάποτε, σ’ ένα χωριό που ‘δασκάλευα’, κοντά στο Λιδορίκι , έκανε επίσκεψη ο Δεσπότης.  Επειδή όμως ο δρόμος πέρναγε μακριά απ΄το χωριό και μετά είχε χωματόδρομο, ο παππάς του χωριού πήρε το γάιδαρό του και πήγε να ανεβάσει στο χωριό το Δεσπότη. Ο Δεσπότης καβάλα, κι ο παππάς μπροστά πεζός. Συζητώντας στο δρόμο, ρώτησε ο Δεσπότης τον παππά: ‘’πώς πάει το ποίμνιο παππά; ‘’  εννοώντας τους χριστιανούς…  Ο παππάς που σημειωτέον είχε και κοπάδι γίδια για να  βιοπορίζεται, κατάλαβε λάθος, ότι ο Δεσπότης τον ρωτούσε για τα γίδια και απάντησε: Τί να πάει Δέσποτα, απάν’ στο  ‘μαρκάλο’ βρίσκεται το ποίμνιο…

 

2.      Γειτονιά μου στη Σουβάλα, ήταν ο συμπαθής Κώστας Κούσουλας ο επονομαζόμενος και Κωλοβρέχτης  κι η γυναίκα του η Γιωργίτσα.  Είχαν στο σπίτι τους έναν γάτο που τον ονόμαζαν κι αυτόν Κώστα. Κάποτε λοιπόν ο γάτος, κάποιο φάρμακο θα έφαγε και πήγε στην αυλή του σπιτιού και ψόφησε…  Μόλις βγήκε η γυναίκα του μπάρμπα Κώστα έξω, κοιτάει τί να δει;  Ο γάτος φαρδύς πλατύς κάτω, ψόφιος!  Βάζει τις φωνές αλαφιασμένη η Γιωργίτσα, λέγοντας δυνατά: πω πω, τί σ’κάνανε Κωστάκο  μ’, σε σκοτώσανε, και συνεχίζοντας τις φωνές: και τί θα γίνω εγώ χωρίς εσένα Κώστα μ’;             Η γειτονιά ακούγοντας τις φωνές, νόμισαν ότι πέθανε ο άντρας της ο Κώστας, και πήγανε να την παρηγορήσουν… Συνάμα ερχόταν από κάτω κι ο άντρας της …. Τί  συμβαίνει , ρώτησε.  Ααα! Ζωντανός είσαι;  είπαν οι γείτονες.   Όλη η ιστορία έγινε για τον γάτο τον ‘Κώστα’ που δεν ήταν ο Κώστας…!

 

3.      Όποιος απ’ τους μεγαλύτερους θυμάται τον μπάρμπα Κώστα τον Σβίγγο, θα θυμάται ότι ήταν ένας ψηλός, όμορφος και γελαστός άντρας της πλατείας…  Είχε το καφενείο του, στη γωνία της πλατείας, όπου αργότερα το πήρε ο Χρήστος Λιάρτης και στη συνέχεια ο ‘Δόκιμος’ .   Ο  μπάρμπα Κώστας ήταν πλακατζής και τί μας έκανε κάποτε:  Μας μάζεψε τα παιδαρέλια, όλη τη λιανομαρίδα, και μας είπε, ‘’παιδιά θα πάτε έξω απ’ το χωριό και θα πιάσετε τζιτζίκια, βαλακρίδες κι ότι άλλο βρείτε, γιατί το απόγευμα θα ‘ρθει ο έμπορος  να τα αγοράσει, θα πληρωθείτε καλά…!     Εμείς μόλις το ακούσαμε, ευκαιρία ζητούσαμε, ξαμοληθήκαμε και μαζέψαμε ένα σωρό  τζιτζίκια και ακρίδες, εξάλλου τότε όλα τα παλούκια ήταν γεμάτα τζιτζίκια, ‘ τζιτζίρια ‘ τα λέγαμε.

Μια και δυο, το απόγευμα φτάνουμε στην πλατεία, με τα τράστα γεμάτα ‘εμπόρευμα’, βρίσκουμε τον Κώστα Σβίγγο και περιμέναμε να ‘ρθει ο έμπορος.  Ποιος έμπορος,  φυσικά ο μπάρμπα Κώστας μας είχε γελάσει για να  ‘κάνει πλάκα’.   ‘’Παιδιά, μας λέει, δεν θάρθει ο έμπορος, γιατί του’ τυχε μια δουλειά, γι αυτό αμολάτε τα εδώ στην πλατεία’’!

Το τί έγινε μετά..  πανδαιμόνιο σωστό!  Η πλατεία γέμισε τζιτζίρια και βαλακρίδες και οι γάτες έτρωγαν μια βδομάδα.  ‘’Τι ήταν αυτό που μας έκανες, Κώστα’’ έλεγαν αναστατωμένες οι γυναίκες απ’ τα γύρω σπίτια. Ο μπάρμπα Κώστας έσκασε στα γέλια, μαζί κι οι χωριανοί…!

ΤΟ ΞΑΣΙΜΟ , ΤΟ ΓΝΕΣΙΜΟ..

 

Αθανασία Σουφλή - το Ξάσιμο του Μαλλιού

Τσόκα Παγώνα  ΑΘ

Ματαρά Ευσταθία

Αρχείο Ματαρά Νίκου

ΤΑ ΠΡΟΙΚΙΑ 1971..

 

Το άπλωμα των προικιών Γιαννούλας Παναγιωτή - Κούσουλα 1971

Μουτσιανά Aνάγνου  Ευθυμία- Δαούτη Ιωάννα- Διαμαντώνη  .. - Διαμαντώνη - Μουλαρά Σούλα- Παναγιωτή -Κούσουλα  Γιαννούλα- Ανάγνου Γεωργία- Σιάκλα Αικατερίνη-  Κική ..

Τα κεράσματα

Το Πλύσιμο

Επιχείρηση «Γοργοπόταμος» 1942.. Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

 

Κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, υπό την υψηλή καθοδήγηση βρετανών κομάντος.

Η κατεστραμμένη γέφυρα του Γοργοποτάμου

Κορυφαία αντιστασιακή πράξη κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων αντιστασιακών οργανώσεων, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, υπό την υψηλή καθοδήγηση βρετανών κομάντος.

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1942 μία ομάδα αποτελούμενη από δώδεκα κομάντος, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Έντι Μάιερς και τον ελληνομαθή ταγματάρχη Κρις Γουντχάουζ, έπεσε με αλεξίπτωτα στην περιοχή της Γκιώνας. Ανάμεσά τους ήταν ο Ελλαδίτης Θεμιστοκλής Μαρίνος κι ένας Κύπριος με το κωδικό όνομα «Γιάννης». Σκοπός τους, να έλθουν σε επαφή με έλληνες αντάρτες και να υλοποιήσουν την «Επιχείρηση Χάρλινγκ», που είχε σχεδιάσει το Συμμαχικό Στρατηγείο στο Κάιρο.

Το σχέδιο συνίστατο στην ανατίναξη μιας από τις τρεις γέφυρες Παπαδιάς, Ασωπού και Γοργοποτάμου (και οι τρεις βρίσκονται στον ορεινό όγκο του Μπράλλου), πάνω από τις οποίες διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης - Αθηνών. Ήταν η μοναδική αξιόπιστη δίοδος προς τα λιμάνια της Νότιας Ελλάδας και η αχρήστευσή της θα προκαλούσε τη διακοπή του ανεφοδιασμού της γερμανικής στρατιάς του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική. Βρισκόμαστε λίγο πριν από την Μάχη του Ελ Αλαμέιν, που θα έκρινε πολλά για την πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή αυτή.

Τις επόμενες μέρες ο Μάιερς με τον λοχαγό Χάμσον κατόπτευσαν και τις τρεις πιθανές για σαμποτάζ περιοχές και έκριναν ότι η γέφυρα του Γεργοποτάμου ήταν ο ευκολότερος στόχος. Έπρεπε, όμως, να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των αντάρτικων ομάδων για να έχει πιθανότητα επιτυχίας η επιχείρηση.

Στις 19 Νοεμβρίου ο Μάιερς έσπευσε προς συνάντηση του Ναπολέοντα Ζέρβα, ηγέτη του ΕΔΕΣ στο Μαυρολιθάρι Φωκίδας. Την επομένη αφίχθη και ο ηγέτης του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης. Όλοι συμφώνησαν ότι στόχος του σαμποτάζ θα ήταν η γέφυρα του Γοργοποτάμου, ενός παραποτάμου του Σπερχειού ποταμού. Τρεις μέρες αργότερα έγινε η κατόπτευση του χώρου από κοινή ομάδα ανταρτών και στις 22 Νοεμβρίου καταστρώθηκε το τελικό σχέδιο. Η επιχείρηση ορίστηκε για τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου.

Τα πρώτα αντίποινα: Οι κατοχικές δυνάμεις εκτελούν στο σημείο 9 έλληνες πατριώτες.Η γέφυρα του Γοργοποτάμου φυλασσόταν από 100 ιταλούς και 5 γερμανούς στρατιώτες. Η φρουρά διέθετε βαριά πολυβόλα και οπλοπολυβόλα και η εξουδετέρωσή της απαιτούσε κεραυνοβόλα ενέργεια. Στην επιχείρηση αποφασίστηκε να λάβουν μέρος 150 άνδρες (86 του ΕΛΑΣ, 52 του ΕΔΕΣ και οι 12 κομάντος). Το σχέδιο προέβλεπε την εξουδετέρωση ή την παρενόχληση της φρουράς από τους αντάρτες, την ώρα που οι κομάντος θα τοποθετούσαν τα εκρηκτικά για την ανατίναξη της γέφυρας.

Στις 11:07 το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου εκδηλώθηκε η επίθεση εναντίον της φρουράς και στα δύο άκρα της γέφυρας. Όλα κυλούσαν σύμφωνα με το σχέδιο και στη 1:30 το πρωί της 26ης Νοεμβρίου ανατινάχθηκε ένα τμήμα της γέφυρας για να ακολουθήσει στις 2:21 η ανατίναξη ενός δεύτερου, που την έβγαλε οριστικά εκτός λειτουργίας. Εν τω μεταξύ, ένα τρένο με ιταλούς στρατιώτες εμποδίστηκε από τους αντάρτες και δεν μπόρεσε να προσφέρει ενισχύσεις.

ΠΑΛΙΑ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ...

 

Τούλα Παπαθανασίου-  Μήτσος Παπαθανασίου- Αλεξάνδρα Παπαθανασίου - Μόρφω Τσατήρα

 

 Τούλα Παπαθανασίου- Λουκία Δεληγιάννη -Λουκία Ηλιοπούλου

 

Αρχείο Αλεξάνδρα Παπαθανασίου

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΤΣΙΑΣ (ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ) - ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΙΒΑΣ

                               


       

Τρείς Κωστάδες, θαμώνες της πλατείας μας, παλιά, είχαν αυτοαποκληθεί ‘’σοφοί’’!

Ο ένας  ήταν ο περιπτεράς Κώστας Κότσιας.  Οι άλλοι δύο ήταν οι Κώστας Σβίγγος και 

Κώστας Γ. Γεωργούσης.    

Ο  Κώστας Κότσιας, παρατσούκλι Τριανταφύλλου, είχε άδεια περιπτέρου, καθώς  είχε χάσει το παιδί του στον πόλεμο.   Ήταν ένας πανύψηλος γίγαντας δύο μέτρα, με  ‘αρειμάνιο μύστακα’ και μαλλί  κατάμαυρο χτενισμένο   ‘ κοκοράκι ‘.  Είχε πει κάποτε, στο Μήτσο  Πλατή ( Κόπανο ), που ήταν ναυτικός: Μήτσο παιδί μου, άμα ξαναταξιδέψεις στο εξωτερικό να μου φέρεις ένα ζευγάρι παπούτσια, με βακέτες από κάτω,  νούμερο 48, γιατί εδώ δεν μπορώ να βρώ.  Για φαντάσου νούμερο πατούσας…!    Είχε δίπλα απ΄ το περίπτερο, ένα ψυγείο με παγωτά και όταν το ανοίγαμε έλεγε: κλείστε το καπάκι γρήγορα γιατί φεύγ’ το ψύξ’ !     Η κληματαριά που ήταν δίπλα στο περίπτερο είχε σταφύλια και φοβούμενος μην τα φάμε, τί σκαρφίστηκε… τα ασβέστωσε λίγο και μας έλεγε: μην τα φάτε γιατί έχω βάλει συστόξ!  ( Το συστόξ ήταν ένα φυτοφάρμακο ).

Κάποια φορά ήρθε στην πλατεία ένας διερχόμενος επισκέπτης και οι μάγκες της πλατείας τον ορμήνεψαν ότι, άμα τον πλησιάσει ο περιπτεράς και τον ρωτήσει, τί ήρθε να κάνει στο χωριό, να απαντήσει πως θέλει ν’ ανοίξει περίπτερο…   Πράγματι, τον πλησιάζει ο περιπτεράς και του λέει: βρε καλώς τον ξένο, πώς από δω στο χωριό μας; 

Να, μου άρεσε το χωριό σας, απαντά εκείνος, και θέλω να φκιάσω περίπτερο…

Άκου δω, του λέει ο Κότσιας,  εγώ έχω περίπτερο και μανάβικο…  Αν δεν είχα το μανάβικο, το περίπτερο θα το είχα κλείσει,  το μανάβικο κρατάει το περίπτερο!

Περνάει  καιρός, έρχεται άλλος  ‘ξένος’ και του λένε η γνωστή κλίκα της πλατείας, να πει στον μπάρμπα Κώστα, ότι θέλει ν’ ανοίξει ένα μανάβικο…  Ο περιπτεράς, είχε έτοιμη και προσαρμοσμένη  την απάντηση, ότι άμα δεν είχε το περίπτερο, το μανάβικο θα το είχε κλείσει!  Αυτή ήταν η βλαχοπολιτική  του μπάρμπα Κώστα!

Μετά το θάνατο του γέρο Κώστα, το περίπτερο το κράτησε με επιτυχία ο γιός του Γιώργος, παίρνοντας την άδεια του πατέρα μου, του Θανάση Δρίβα, που ήταν ανάπηρος πολέμου  του ’40,  με 25% αναπηρία και τα πόδια του τα είχε γεμάτα με ιταλικά βλήματα!

                           

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ - ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1960

 Γιώργος Θάνος(οσβαλτ) - Χρήστος Μαυράκης-  ο μικρός τότε Θανάσης  Ανάγνος(πίλες)- και 

ο Νίκος Κότσιας .

Αρχείο Γιάννη Ρέββα

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1960..

Νίκη Θάνου- Κιουρτζή- Κώστας Βελέντζας του Γεωργίου- Βαρβάρα Θάνου-Μανούσου- Βαρβάρα Βελέντζα

Αρχείο Κώστα Βελέντζα του Γεωργίου
 

ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ..

 

                                       Δαούτης Γιάννης - Αντωνίου Νίκος- Πλατιάς Δήμος(Μαίας)

 

Αρχείο Λαογραφικού

ΤΑ ΜΠΕΤΑ.. ΣΟΥΒΑΛΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1960

 

                                           Διακρίνετε ο Γιώργος Νικολόπουλος και ο Χαράλαμπος Αμπελουργός.

 

Γιώργος Νικολόπουλος - Γιώργος Βέλλιος

 

Φαγητό μετά την Εργασία             Αρχείο Γιάννη Ρέββα

ΜΑΝΤΑΜΙΑ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ 17 -11- 2020 ΑΠΟ ΧΑΡΑΔΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΤΟ ΡΕΜΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ.

Η ρεματιά από Πύργο μέχρι Αη-Γιάννη μετά τον καθαρισμό.

 

 

Χορηγία καθαριότητος και αμοιβή ιδιωτών εργατών, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ «Η ΕΣΤΙΑ».

 

Εξέγερση του Πολυτεχνείου 14-17/11/1973

 

Ημερομηνία	14-17 Νοεμβρίου 1973
Τόπος	Αθήνα 23°43′54″N 37°59′16″EΣυντεταγμένες: 23°43′54″N 37°59′16″E
Στόχοι	Διεξαγωγή ελεύθερων φοιτητικών εκλογών, κατάργηση νόμου στράτευσης φοιτητών (αρχικά) Πτώση του δικτατορικού καθεστώτος (τελικά)
Αποτέλεσμα	Καταστολή της εξέγερσης Κήρυξη στρατιωτικού νόμου
Εμπλεκόμενες πλευρές
Φοιτητές κ.ά. πολίτες Κυβέρνηση της Ελλάδας
Ηγετικά πρόσωπα
Γεώργιος Παπαδόπουλος Σπύρος Μαρκεζίνης
Αριθμός
11.100 250 στρατιωτικοί και χωροφύλακες
Απολογισμός
Απώλειες	24 επώνυμοι νεκροί 16 ανώνυμες περιπτώσεις[1]
Τραυματίες	1.103 εξακριβωμένοι[1]
Συλλήψεις	2.100

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών που έλαβε χώρα στην ελληνική επικράτεια τον Νοέμβριο του 1973. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές και η οποία κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγοντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, ύστερα από μια σειρά γεγονότων αρχής γενομένης με την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου και την επαναφορά σε ισχύ του σχετικού στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Χρονικό-Αίτια

Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη διακυβέρνηση του στρατού, καθεστώς που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Το 1973 βρίσκει τον πραξικοπηματία πρωθυπουργό της χώρας Γεώργιο Παπαδόπουλο, να έχει ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση. Στελέχη της αντιπολίτευσης, μπόρεσαν έτσι να ξεκινήσουν πολιτική δράση ενάντια της χούντας.^{[2][εκκρεμεί παραπομπή]}

Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Eθνική Φοιτητική Ένωση Eλλάδας (ΕΦΕΕ).^[3] Αυτές οι ενέργειες δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές, όπως τον φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Γένοβα της Ιταλίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα.^[4] Με αυτή την εξαίρεση, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα ήρθε από τους φοιτητές στις 21 Φεβρουαρίου 1973.

Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβίασε το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. Έντεκα φοιτητές συλλήφθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.^[3][5]

Η εξέγερση των φοιτητών επηρεάστηκε επίσης σημαντικά και από τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60, και ειδικά από τα γεγονότα του Μάη του '68.^[6]